سلام
گفته شد که در ارکستر ها _ « سلو ها » در حضور استادان یاحقی _ به وی داده می شد که این امر دلیل هنرمندی اوست.
استاد یاحقی با ساختن قطعه ی معروف چهار مضراب و قطعات زیبای دیگر همراه بزرگان موسیقی،باعث شد
تا به یک هنرمند صاحب سبک در جامعه معرفی شود.



استاد یاحقی تکنیک های منحصر به فرد کثیری داشت که در اینجا به اهم آنها می پردازم :
ویبر (لرزش) ، مالش و گلیساندوهای گوشنواز و شیرین ، استفاده ی به جا از پوزیسیون های مختلف ،
اجرای تریل های قدرتمند و سریع با انگشت های دوم سوم ، آرشه پرانی های متناسب با نوع دستگاه و قطعه ،
نزدیک کردن آرشه به خرک در هنگام آرشه کشی ، استعاده از پیزیکاتو (آرشه کشی مقطع) در قطعات ضربی ،
و نهایتآ :
استوار یودن بخش اعظمی از نوازندگی ، مانور و خلق ملودی روی سیم های بم ، که این مورد نقطه ی عطف و بهتر بگوییم
نگین انگشتری سبک استاد یاحقی محسوب می شود.
زیرا قبل از او کسی تا این حد از سیم های بم استفاده نمی کرد و قادر به خلق ملودی زیبا و محرک احساس
بر روی سیم های سوم و چهارم نبود و درواقع می بایست او را احیاء کننده ی سیم های بم ویلن نامید.
کوک های مخصوص از جمله کوک های افتاده ( دو سیم هم صدا در کمار هم : می می لا می ) از ابداعات حسین خان یاحقی و
مختصات همین سبک استاد پرویز یاحقی بوده است.
سختی ها و جفا هایی که در طول عمر خود دیده با اشرافی که بر کل ردیف های موسیقی ایرانی داشته است ، اصواتی را خلق نموده
که هر شنونده ای را محسور خود می کند و به دنیای دیگری رهنمون می سازد و همچنین که خود گفته بود :
" با ساز زدنش زندگی خویش را روایت میکند و در واقع ، راوی زندگی خویش است. "